Beleving

We worden in Nederland bedolven onder de verstikkende regels en als ik blauwe i.p.v. rode dakpannen wil op mijn garage dan kan het niet en dit mag zomaar verrijzen. Het past niet in het aangrenzende kreeklandschap en zou beter op zijn plek staan naast de kantine van de golfclub in Oostburg of in het Zoute bij Knokke. Wegens ruimtegebrek moeten zorgbehoevende ouderen plotseling weer terug naar het te slopen oude Ter Schorre, misschien kunnen ze uitwijken naar het genoemde stulpje, dan heeft elke demente bejaarde tegelijkertijd ook een eigen privébad- en douche??!! Bij de kinderboerderij nestel ik me op een bankje in de loodrechte zon. Mijn dochtertje rent als een dartel veulen door de speelweide: ze duikt de gaten in, verzorgt rugdekking bij een andere peuter, knijpt, switchend over de flanken, laat zich zakken, staat soms letterlijk buitenspel, stofzuigt op het middenveld, zoekt de diepte en trekt interval sprintjes. Na de volledige duur van een voetbalwedstrijd vraagt ze moe maar voldaan om appelsap en een ijsje. Na langdurig twijfelen tussen het gevarieerde aanbod wordt het een zogenaamde “schatkist” gevuld met ijs met daaronder een verrassing! Later in de volwassenenwereld krijgt de schatkist een ander lading dan nu: het zal draaien om geld, geld en nog eens geld. De graaicultuur zal dan nog zeker bestaan en de op macht beluste, zelfverrijkende bestuurders en op bonus kickende managers zullen onuitroeibaar blijken te zijn. Zowel een smikkelend kind als de aanwezige groep verstandelijke gehandicapten van De Sterre hebben hier geen weet van. Rustig en onverstoorbaar drinken ze hun kopje thee, er wordt niet veel gesproken en de ruisende bladeren van de bomen is het enige wat de serene stilte een zwaarder en lomer accent geeft. Met een louterend gevoel keren we huiswaarts. Dat voetbal de belangrijkste bijzaak van de wereld is bewees de NOS maar weer eens met twee prachtige en indrukwekkende documentaires over voetbalbeleving in Spakenburg en Barcelona. Twee verschillende werelden zowel in omvang als cultuur. De ene katholieke metropool aan het warme, mediterrane water van de Middellandse Zee en het andere kleine gereformeerde dorp aan het ijskoude IJsselmeer. Maar in beide plaatsen spatte de voetbalbeleving van het scherm af!! Programmamaker Kees Jongkind volgde enige maanden in het prille voorjaar de sidderende rivaliteit tussen de blauwen (Spakenburg) en de rooien (IJsselmeervolgels) met als climax het echtpaar dat nimmer thuis meer over voetbal praat anders is een echtscheiding onmiskenbaar het gevolg. De echtgenoot is een fanatieke blauwe en zijn echtgenote een idolate rooie. De laatste jaren heeft de vrouw een aanzienlijk beter leven dan haar man! De wedstrijd van het jaar winnen wordt daar belangrijker ervaren dan een kampioenschap??? Trouwens de accommodatie van Spakenburg gezien, voor ‘amateur’ begrippen fenomenaal. Bij de Vogels willen ze niet achterblijven dus die gaan er met een verbouwinkje overheen!!! Uniek was ook het transparante kijkje in de Catalaanse keuken van Barca, Barca, Barçaááá. Een groepje rijke dertigers hebben de macht overgenomen en willen met een nieuwe, moderne- en onbezoldigde bestuurscultuur Barcelona uit het slop halen en successen geven die horen bij dit voetbalbolwerk. Met een hecht team willen ze en zullen ze dit bereiken, ondanks alle tegenslagen (lees nederlagen in het begin). De steun van de voorzitter voor Rijkaard is werkelijk ontroerend en nimmer voorgekomen in de mondiale voetbalwereld, ondanks grote druk van de Socio’s die smeken om het ontslag van Rijkaard. Onder aanvoering van de weergaloze Ronaldinho komt de kentering en resulteert in het luid bejubelde kampioenschap. De documentaire is doordrenkt met passie en het valt op dat nagenoeg alle beslissingen worden genomen tijdens overvloedige lunches en diners. Je ziet en hoort ze ‘live’ onderhandelen met makelaars en de exacte bedragen worden niet weggemoffeld. De spelersmakelaar van Kluivert strijkt effe 1,5 miljoen euro op bij de verkoop van deze vergankelijke spits. Als Cruijff belt tijdens een bestuursvergadering wordt hij enkel en alleen aangesproken met “De Meester”…meer valt er dan eigenlijk niet meer aan toe te voegen! Voor de aanvang van dit seizoen wordt er onder supporters een stemming gecreëerd in de trant van “we moeten dit seizoen kampioen worden”. Er wordt dan in snelle managerstaal geroepen dat je toch een doelstelling en ambitie moet hebben. Ik vind dit te kil, theoretisch, mathematisch en teveel “Louis van Gaal jargon”. Zou je er nou eerst eens niet voor moeten zorgen dat je met plezier aantrekkelijk (lees aanvallend) voetbal gaat spelen en de rest zien we in de loop van het seizoen wel. Nou snap ik onze supporters en voetbalkenners ook wel want de randvoorwaarden zoals dat zo mooi heet zijn wel aanwezig: Er is een evenwichtige selectie met in alle linies uitstekende voetballers; Het merendeel van de spelers zijn op een leeftijd dat je in de (fysieke) kracht van je voetballeven bent;. Er is samenhang tussen de spelers die collectiviteit respecteren en onderschrijven; De spelersgroep is in tact gebleven met enkele gerichte versterkingen; Het is precies tien jaar geleden dat we kampioen zijn geworden dus het wordt wel weer eens tijd voor een feestje. Maar hoe het gaat lopen moet je altijd maar afwachten en is afhankelijk van onzekere factoren als blessures, schorsingen, zwakke arbiter, binnenkant paal e.d. Daarom ondersteun ik het uitgangspunt van trainer Tetaert volledig, namelijk er moet altijd ruimte zijn om te verbeteren en dan komen de prestaties vanzelf en misschien….????