Halverwege

Rare gewaarwording om ouder te worden en het wordt er nog even lekker ingewreven door slogans als “de 45-plusser”, het moet nu niet gekker worden! Jonge gasten van een jaar of 20 zien veertigers als oude lullen en is voor hen de ver van mijn bed show, maar ik waarschuw jullie al vast, ineens ben je het. En dan heb ik nog het ‘voordeel’ dat ik géén bierpook meesjouw en nog goed in mijn haar zit. Dergelijke denkpatronen noemen ze ook wel de ‘mid-life-crisis’. Maar als ik naar het voetbalveld Denoek rij passeer ik altijd het gedenkteken van het meisje die daar het leven liet na een verkeersongeluk en dan pas ik de tegeltjes-aan-de-muur uitspraak “pluk de dag” toe. De opstekende crisis wordt dan onmiddellijk door mij afgeworpen en geniet ik van het zijn. Eigenlijk ben je verplicht om te genieten want letterlijk rondom het hoofdveld word je geconfronteerd met Hoeksupporters die tobben met hun gezondheid. Ons erelid, Bram de Grootte schuifelt me voorbij, hij doet zijn achternaam geen eer meer aan; Ik verlang terug naar de tijd toen hij me weer eens vermanend toeschreeuwde dat ik niet tijdens de rust mocht voetballen en ravotten op het hoofdveld. Ad Deij staat ijzig stil en enigszins onbewogen op de achtergrond bij een reclamebord, vergezeld van zijn onafscheidelijke broer. Ik verlang terug naar de tijd toen Ad vol vuur verhaalde over kleurrijke spelers op Vlaamse pleinen. En zijn ogen begonnen te glimmen bij het noemen van d’en Dave Gijsel. Ná de bloedstollende promotie/degradatiewedstrijd in Halsteren zet ik passagier Wilco Braafhart af in de nagenoeg lege kantine van Hoek. Plotseling komt Piet Dieleman (Piet Paniek) binnen.Weifelend en breekbaar fluistert hij me toe dat hij het allemaal gevolgd heeft op de radio. Ik verlang terug naar de tijd toen Piet in zijn trainingspak de lagere elftallen trainde en met rood aangelopen hoofd ons aanspoorde het tempo op te schroeven. Zelfs op het groene veld kan een onvoorstelbare gebeurtenis als de dood je onverbiddelijk bij de keel grijpen zoals alleen een blikseminslag kan toeslaan. Begin jaren 80 acteerde ik in het tweede van Hoek. In een wedstrijd deed 1e selectiespeler Jack van Glansbeek een keertje mee om ritme op te doen na een blessure. Hij werd abrupt getroffen door een hartaanval, hij zakte voor me in elkaar en lag daar bewegingsloos. Zelden een diepere stilte gevoeld als die middag in de kantine. Kees Blommaard loopt me bijna omver óf straal voorbij. Door de achteruitgang van zijn ogen kan hij het voetbalspel nauwelijks meer zien maar snuift de sfeer op door het geroezemoes en roepen van het publiek. Zoon Frans (en tevens fervent supporter) mocht ruim 10 jaar geleden de afgrijselijke ziekte kanker niet overleven. Daarentegen is Sam IJsebaert volop aan zijn herstel bezig en zie hem zwoegen in een verlaten hoekje van het trainingsveld met de huidige assistent-trainer. Alex de Feijter had jarenlang een permanente hoofdpijn, bleek hij met een tumor in zijn hoofd rond te lopen dus medische actie was vereist: schedel gelicht, alles verwijderd (nog een beetje hersenen laten zitten) klepje dicht en Lex is weer het opgeruimde en brutale kereltje van weleer. Mijn vierjarig dochtertje maakt regelmatig een tekening met de bekende “kop-poters” voor de 14-jarige Marlies van een paar straten verderop die al voor de tweede keer in haar prille bestaan moet worstelen met leukemie. Na een intensief en langdurig proces lijkt ze door een beenmergtransplantatie er weer doorheen te rollen. Dit rollen hoopt en verwacht ze voort te zetten van de winter in de sneeuw met Fleur. Hoop doet leven!