Hoek-Kloetinge uitgegroeid tot derby

Het duel is daardoor uitgegroeid tot een derby. Het fundament was dat Hoek en Kloetinge de enige Zeeuwse clubs waren die zich structureel in de amateurtop konden handhaven. Daardoor kreeg het onderlinge duel de kans om zich tot een derby te ontwikkelen. De verschillen in de clubcultuur deden de rest. Hoek was de poenerige club, met een eigen suikeroom (Bravenboer). Het elftal bestond uit gelouterde oud-profs uit met name België. De club sprak ambitie uit en handelde rücksichtlos als die ambitie niet gehaald werd. Kloetinge was het provinciaaltje, de club waarbij de buurtsuper bij wijze van spreken tientjessponsor kon zijn. Een florerende jeugdopleiding bracht de club op niveau, waarna met toppers uit de regio de laatste stap naar de hoofdklasse werd gezet. Bescheidenheid was troef, want handhaving was al winst. De geboren underdog. De laatste jaren zijn de scherpe kantjes hier echter van afgevijld. Niet zozeer doordat Hoek zijn Belgische jas heeft uitgetrokken, maar meer doordat tal van spelers de overstap van Kloetinge naar Hoek maken. En dat kan gewoon. Het gevoel van rivaliteit is daardoor weggeëbd. Het voedt zelfs de gedachte dat Kloetinge een dépendance van Hoek is geworden. Zolang de clubs op het hoogste niveau acteren, zal Hoek-Kloetinge niettemin de meest aansprekende derby in de provincie blijven. Ook de enige met landelijke uitstraling. En zolang er af en toe 's een spektakelstuk als het 4-4-gelijkspel uit 2001 of het kaartenfestival uit 2003 tussenzit, zal deze derby springlevend blijven.