Juultje

We zijn moderne ouders en dus we willen uiteraard het toereikende DINKie-inkomen enigszins op peil houden met als onvermijdelijk gevolg dat “die kleine” gedeponeerd wordt op het kinderdagverblijf. Ze is nauwelijks aangemeld of we krijgen al een uitnodiging voor een ouderavond. Ik sta perplex, het moet nu niet gekker worden, ik associeer ouderavonden met het doornemen van de leerprestaties en houding in de klas van leerlingen. Het enige meetbare van een baby is de hoeveelheid liters melk wat erin gaat en de hoeveelheid liters plas en braaksel wat eruit komt en dan nu al een ouderavond!!?? Om het zwaarwegende verantwoordelijksheidsgevoel toch te bevredigen ben ik uiteraard wel gegaan. Alle “groene” ouders komen tesamen in de ontvangstruimte. Er is één moedertje die het allemaal niet begrijpt want ze heeft haar zuigeling in de maxi-cosie meegenomen en ik denk nog: het heet niet voor niets ouderavond dus laat de kroost bij opa, oma, of overige familieleden in de eerste graad en de buren mag ook. Naast me zit ook een prille vader en verder houden onze overeenkomsten wel op. Het is een kloon van het type Moskovic, Spong. Voorts ziet hij er erg studentikoos uit en zijn openingszin naar mij toe luidt als volgt: Dus u brengt uw kind ook hier 5 dagen per week naartoe?. De laconiekheid en vanzelfsprekendheid van deze vraag onthutst mij ten zeerste. Flegmatiek ontken ik en voeg eraan toe, 1 dag in de week. Zelden iemand zo ontredderd zien kijken. Zijn vrouw heb ik ook al eens mogen aanschouwen ’s morgens om 8 uur bij de dagopvang: vlug wordt het kind afgeleverd ( en dat is nog een nette formulering) waarna ze in haar lease tdi springt en driftig in een stapel documenten gaat bladeren die op de passagierstoel liggen. In een wenk kan ik er nog iets van lezen “prestatie-indicatoren bij managementstrategieën”of zoiets. De interim-manager (=hoofdpeuterleider) van deze dagopvang houdt een welkomstwoord en ik verwacht een boeiend betoog met daarin talrijke pedagogische, didactische- en opvoedkundige adviezen. Helaas, niets van dat alles en hij kondigt summier een zelfgemaakt videofilmpje aan van onze kroost. Voor me zit een mama hinderlijk in de weg waardoor ik bijna niets kan zien van de vertederende beelden. Om mij vrij uitzicht te geven bukt ze wat voorover, daaropvolgend wordt haar blote rug vanonder het te kleine trainingspak zichtbaar met daarop een flinke tattoo tot in haar bilspleet. Resteert er nog een uurtje “home-video” kijken en na een bakkie koffie haasten we ons naar de oppas om de baby weer live te bewonderen. Loek Zeegers