Kloetinge krijgt loon van de angst

Kloetinge is na dertien duels inderdaad terug bij af. Alles wat de afgelopen weken zorgvuldig werd opgebouwd, is in een keer weer weggevaagd. Vergeten is de goede reeks van zes wedstrijden, waarin negen punten werden gehaald. Niks geen stijgende lijn, niks geen toegenomen vertrouwen. In een wedstrijd waarin de aansluiting met de middenmoot bewerkstelligd kon worden, bleek Kloetinge weer het tobbende elftal van het begin van de competitie. Het ontbrak aan tactisch vernuft, organisatietalent, daadkracht en vorm. ,,We hadden ons net zo goed als de afgelopen weken voorbereid``, zei trainer Karl Vergouwen. ,,Natuurlijk hadden we een paar positiewisselingen, maar dat mag toch niet de oorzaak zijn.`` Toch was de nederlaag daar wel voor een groot gedeelte aan te wijten. Het gemis van Pieter de Munnik (knieblessure) en linkshalf Wouter Labrujère (geschorst) woog zwaar. Labrujère speelt misschien nooit zo opvallend, maar is wel een man die tactisch sterk is, zijn verdedigende taak nimmer uit het oog verliest en de nodige gaatjes op het middenveld dicht. Zaterdag was in de eerste helft tegen Achilles Veen de balans op het middenveld volledig zoek. Emiel Dorst, die van origine een rechtspoot is, maar dit keer als linkshalf was geposteerd en Pim Bruins (hij was de man achter de spitsen) speelden veel te diep. Op zich was dat nog niet zo erg geweest als Kloetinge van achteruit een mannetje had doorgeschoven. Dat had ook makkelijk gekund, omdat Achilles Veen met slechts twee aanvallers en één aanvallende middenvelder, die veelal net achter de spitsen opereerde, speelde. Kloetinge leed echter aan de ziekte van Advocaat en hield bijna continu vier man achterin. Zo ontstond er ook geen meerderheid op het middenveld en kwam Kloetinge niet aan flitsend combinatiespel toe. Slim Toen een teken vanaf de kant uitbleef, nam John Bentschap Knook kort voor rust zelf het initiatief maar. Hij ging de nummer tien van de tegenpartij (Roel Wagenaar) bespelen, maar nadat Achilles Veen op slag van rust op 0-2 was gekomen, liet hij zich toch weer terugzakken. ,,We hebben het slim gespeeld``, vond oefenmeester Jan Oosterhuis van Achilles Veen. ,,Zodra je met een mannetje tussen de linies kunt spelen, breng je de tegenstander aan het twijfelen. De verdediger kijkt naar de middenvelder, terwijl de middenvelder vaak naar de verdediger kijkt.`` Volgens Karl Vergouwen had het allemaal niets met de tactiek te maken. Kloetinge had in zijn ogen moeite met de druk (,,we moesten deze wedstrijd per se winnen``), het defensieve spel van de tegenstander (,,vind maar eens een gaatje als zo`n ploeg met negen man achter de bal speelt``) en de kunst van het verdedigen. ,,Als je toch ziet hoe we de goals tegen kregen.`` In de 20e minuut mocht Anton Versteeg bij de tweede paal ongehinderd de 1-0 inkoppen, bij de tweede treffer in de 41e minuut kreeg Eddy Hendriks alle gelegenheid om een voorzet vanaf links te geven en ontsnapte Anton Versteeg wederom aan de aandacht van de defensie. Hij schoot dit keer via de binnenkant van de paal in: 0-2. Kanjer Na de pauze nam Wilco de Valk voor de zoveelste keer dit seizoen zijn ploeg op sleeptouw. In de 48e minuut zorgde de aanvaller na een pass van Dorst voor 2-1, terwijl hij in de 56e minuut aan de basis lag van de 2-2. Frijters speelde De Valk uit een vrije trap in het strafschopgebied aan. De spits draaide weg bij zijn tegenstander en gaf de bal laag voor, waarna Dorst simpel de 2-2 kon inschieten. ,,De Valk is een absolute kanjer``, zei Oosterhuis na afloop. ,,Als Kloetinge die niet zou hebben, zou de ploeg er nog veel beroerder voor staan.`` In de jacht op meer liep Kloetinge zich vervolgens volledig voorbij. Iedereen rende maar naar voren. Tot overmaat moest Johan de Goederen met een blessure naar de kant en viel het laatste restje organisatie weg. De thuisploeg veronachtzaamde de verdedigende taak, met alle gevolgen van dien. In de 66e minuut profiteerde Hes van Kapel van de wanorde: 2-3. Het was een klap die Kloetinge niet meer te boven kwam.