Knobel heeft nergens spijt van

George Knobel vindt dat hij zijn plicht heeft gedaan. ,,Als je niets doet is het erger.`` Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen dat RBC, zijn club, een zwaar geblesseerde keeper ,,liet stikken``. Jurgen Belpaire brak negen maanden geleden beide benen en werd aan zijn lot overgelaten. Met alle gevolgen vandien. Voor de Belg dreigt de wao. Knobel veroordeelde de apathische houding van RBC en kon prompt inrukken. ,,Ik schreef een woedende brief. Daarin hekelde ik de houding van het bestuur. Misschien ben ik over de schreef gegaan. Dat zal best. Ik draag de consequenties. Toen voorzitter Jan Pollemans, een vriend van me, me op non-actief stelde heb ik gezegd dat ik de beslissing accepteer. Ik heb ook gezegd dat RBC een bak `shit` over zich heen zou krijgen. Want buiten Roosendaal kent niemand meneer Pollemans, maar George Knobel is nog steeds een naam in Nederland. Ik ga daar niet `groot` op, maar het is wel een gegeven. Dat ik nu het slachtoffer ben interesseert me niet. Het is te belachelijk voor woorden dat RBC die jongen in de kou heeft laten staan, asociaal.`` Het leven van George Knobel is een aaneenschakeling van ontroerende en dramatische momenten. Van hoogte- en dieptepunten. ,,Voetbal is als het leven zelf. Dan verlies je, dan win je. Maar zo`n affaire als met Belpaire, dat blijft raken. Dan word ik weer zo`n emotioneel baasje.`` Het plotselinge einde bij RBC, waar Knobel als chef-scout de cirkel keurig wilde rondmaken, hoort daar bij. Hij is de laatste die de wenkbrauwen fronst. ,,Ik was een jaar of vijf toen ik bij RBC begon. De kleinste schoenen waren nog te groot. Nu, ruim zeventig jaar later, weet ik dat de voetballerij vol zit met valkuilen en klemmen. Niets verrast me meer.`` ,,Van die brief naar RBC heb ik absoluut geen spijt. Ik heb nergens spijt van. Ik heb maar één ding heel erg gevonden, dat Johan Cruijff me is ontglipt bij Ajax. Met hem heb ik maar twee wedstrijden gewerkt. Dat vond ik misschien wel het ergste wat ik heb meegemaakt, dat Cruijff naar Barcelona vertrok.`` ,,Ajax... Ik had bij MVV goede resultaten geboekt. Dat zeker. Daar vloeide, denk ik, ook m`n contract bij Ajax uit voort. In vijf jaar wonnen we in Maastricht drie keer van het grote Ajax en speelden we één keer gelijk. Misschien heeft dat indruk gemaakt, dat weet ik niet. Toch schrok ik niet toen Jaap van Praag, de voorzitter, me belde. Binnen een uur was het bezegeld. Hoewel ik minder ging verdienen dan bij MVV.`` ,,Bij Ajax was het iets minder. Dat deed me niets. Ik kom nog uit een generatie die opgevoed is met het idee van `jongen, ge moet altijd zorgen dat ge uw kost verdient`. Wij, mijn familie, hadden geen hoge verwachtingen. Kijk, tegenwoordig praat men over discriminatie, nou wíj zijn gediscrimineerd. Ik woonde in de armste buurt van Roosendaal. Als je op school kwam was het al: hé daar heb je de schoffies van de Baan. Zo heette die straat in Roosendaal, de Bredase Baan. Of je nu netjes was of niet, je kwam van de Baan. Dat droeg je de rest van je leven als een kenteken mee. Iedereen stierf van de armoe, je stonk naar de armoe. Water uit de put halen, naar een wc-tje vijftig meter verderop in de achtertuin.`` ,,Ik nam bij Ajax ook met minder genoegen omdat Cruijff daar speelde. Ik ben een geweldige fan geweest van hem. Nog steeds trouwens. Als ik tijd had, ging ik naar Ajax om naar hem te kijken. Hij was mijn ontspanning. Cruijff was het voor mij. Dan krijg je niet alleen een aanbod van Ajax, maar mag je ook met zo`n man werken. Maar na twee wedstrijden stapt Cruijff op. Hup, naar Barcelona. Ik heb het aan niemand laten blijken, maar ik vond dat érg, goh.`` ,,Met Cruijff was bij Ajax ook de chemie weg. Er was geen redden meer aan. En dan komt dat befaamde interview, met een weekblad dat volgens mij hooguit tien keer is verschenen. Ik mag hier doodvallen dat ik heb gezegd dat Ajax kapot gaat aan drank en vrouwen. Dat is pertinent onwaar. Het enige wat ik gezegd heb is dat de spelers een tikje losser gingen leven. Maar dat kon ook niet anders met drie Europacups op zak. Er stonden in die tijd mooie meisjes bij de training. Zo heb ik het gezegd. Wat staat er boven dat stuk: Ajax gaat aan drank en vrouwen ten onder. Ik heb het een schánde gevonden. Het was een vernedering, voor mezelf en voor Ajax. Ik heb Ajax nooit willen beledigen.`` ,,Dat stuk was mijn ondergang bij Ajax. Van Praag had groot gelijk dat-ie me ontsloeg. Ik zie Sies Wever, de reservekeeper, in de catacomben van De Meer nog met dat artikel op z`n borst staan. Ajax gaat kapot aan drank en vrouwen. Ik zeg: Sies, ik train vandaag voor de laatste keer. Het is afgelopen. Welnee, roept hij. Wat Cruijff in het verleden allemaal al heeft gezegd. Ik zeg: Sies, het is afgelopen. `s Middags moest ik bij meneer Van Praag komen.`` ,,Ik heb het héél erg gevonden. Nog steeds krijg ik uitnodigingen van Ajax. Ik ben nog bij het afscheid van Bobby Haarms geweest. Dat is bij de KNVB wel anders. Ik heb dertien duels bij Oranje op de bank gezeten. Maar je moet volgens de regels 19 interlands achter je naam hebben om voor kaartjes van Oranje in aanmerking te komen. Dat is toch niet te geloven. Wat een flauwekul.`` ,,Ik ben tenslotte oud-bondscoach. Nee, dat is geen gezeur. Ik zou me nog wel eens tussen de mensen willen begeven met wie ik altijd ben opgetrokken. Daar is toch niets op tegen?`` ,,Vlak voor het EK in Joegoslavië, in 1976, heb ik mijn ontslag ingediend. Daar werd eerst door achttien bestuursleden over vergaderd. Het kon dus niet anders of dat lekte tijdens het EK uit. Ach, het was al een vervelend toernooi met rode kaarten voor Van Hanegem en Neeskens. We werden derde. Van de vier, ja, Maar wel na een knock-outronde, waarin we Polen, Italië en België uitschakelden. Ik was niet eens ontevreden met brons.`` Via opnieuw MVV en Beerschot, tot twee keer toe, belandde Knobel (in zijn begintijd onder meer ook nog trainer bij Terneuzen) in Azië. Eerst bij de landenploeg Hongkong, later bij Seiko. ,,Ik wist niet eens waar Hongkong lag. Maar ik heb er fantastische jaren gehad.`` Bij RBC bouwde hij vanaf 1996 af. ,,Ik ben bijna 78 jaar. Ik tel toch af nu. Iedere dag is er één.`` Maar een afscheid bij de club waar hij begon is hem niet gegund. Knobel zelf is er niet van overtuigd. ,,Vergeleken bij andere affaires is deze zaak `peanuts`. Van de voorzitter van RBC heb ik begrepen dat hij me wil blijven consulteren als hij dat nodig acht. Hij heeft zich alleen achter de beslissing van het bestuur moeten scharen. Ook wat mij betreft staat de deur naar RBC nog steeds open.`` ,,Tuurlijk valt het naderende afscheid moeilijk. Het voetbalvirus werkt nog steeds. Ik ben verzot op voetbal. Doorgaan tot m`n tachtigste, dat lijkt me mooi. Ik voel geen slijtage. Het probleem is dat ik nu niks meer heb om naar uit te kijken.`` GPD