Nieuw seizoen, nieuwe kopstoot

Marc Overmars grossiert in titels bij Ajax en Arsenal maar was in mijn ogen een lelijke voetballer die alleen een flinke versnelling in de benen had. Ik heb hem nimmer kunnen betrappen op de perfecte aangesneden voorzet! Kortom een speler om vlug te vergeten. Daarentegen heeft Luc Nilis heel wat minder titels bij elkaar gespeeld, maar wat was het een genot om hem te zien paraderen op het veld met zijn magistrale traptechniek. Hem zal ik nooit vergeten. Ik mag hopen dat Bassie en Schippie met in hun kielzog grootmeester JC er voor zorgen dat ik op pensioengerechtigde leeftijd (zal wel 65 worden zoals het nu tendeert) prachtige herinneringen mag ophalen aan het elftal van het WK 2006. Hoe beleefd die ene hagelnieuwe Vlaamse speler zijn eerste schuchtere optreden op Nederlandse bodem. Het herkenbare Nederland uit de toeristische folder wordt in de eerste weken bevestigd. Het trainingskamp ”Hoekanello” ligt temidden in het typische, vlakke Zeeuwsch-Vlaamse polderlandschap aan de onvermijdelijke dijk niet ver van een idyllische molen en kerk. Het eerste woord van de plaatsnaam klinkt de Belgische speler in ieder geval aangenaam in de oren. Exact dezelfde indruk bij thuishaven Denoek, eveneens gelegen onderaan de dijk. Op de lange reis hier naar toe passeert de allochtoon in augustus nog een typisch Hollands verschijnsel, namelijk een camping met tenten, caravans en de onvermijdelijke barbecue-set (Braakman). Vervolgens uitgestrekte en zeer rechtlijnige percelen vol met graan, vlas en bieten en plotseling is hij in Hoek. Daaraan is het even wennen want België bestaat alleen maar uit wegen met lintbebouwing. Het ordenen van ruimte heeft daar een iets andere betekenis dan in het rigide Nederland. Wat hem tenslotte aangenaam verrast is het welkomstbord vlak voor het plein. In diverse moderne talen wordt de bezoeker verwelkomd. Natuurlijk geplaatst voor alle buitenlandse spelers die hier arriveren! Gedurende de zomervakantie verbleven aan de Zeeuwsch-Vlaamse kust. Strandbezoek vond plaats bij de strandtent van Matour, een rustig strand omsloten door de kenmerkende paalhoofden waar vele gezapige gezinnetjes zich verpozen. Voor de verandering besloten we op een tropische zondag in augustus het nabijgelegen strand van De Boekanier te bezoeken. Hiervan het relaas. Met in mijn kielzog een authentieke houten bolderkar volgeladen met speelgoed, handdoeken, koeltas, paraplu e.d. met daarin nog ergens verscholen een peuter van 2 1/2 jaar oud. Bij aankomst in de morgen rond een uur of elf is er nog ruimte zat en ik ploeg me door het mulle zand naar een uitgelezen plekje aan de vloedlijn. Pas in de loop van middag is het hoog water. Mama gaat spelen met de kleine en ik sukkel door toedoen van de bruisende zee en het aangename zonnetje een beetje in slaap. Eventjes later schiet ik wakker want mijn dochtertje wilt,….enfin dreint om een ijsje. Ik sta op en zie dat het strand richting strandtent De Boekanier mudjevol ligt met zonnebadende zweten lichamen. Als een doelgerichte gids leidt ik Fleur naar de klassieker der klassiekers, de raket (wie is er niet groot mee geworden). Na wat rond te hebben gekeken lijkt mij maar één conclusie mogelijk:deze strandtent e.o.is het Bloomingdale van Zeeuwsch-Vlaanderen. Veelal jong en trendy publiek, of in ieder geval mensen die pretenderen dat ze dit (nog) zijn. Een heel jaar oefenen in de sportschool met een scheutje anabolen wordt beloond met deze ultieme dag. De strakke biceps getooid met tattoo of een ingestraalde “Jomanda-band” worden trots geshowd. Deze omgeving doet eer aan de uitdrukking place-tu-ma-vu!! Het is dorstig weer dus wordt op het zand bij de ingang van het buitenterras een tap gezet. Hier een flinke tijd gestaan want de peuter krijgt geen genoeg van het springen vanaf het trappetje van De Boekanier. Naast me staat een stoere jongen van begin 20. Turend door een Lee Towers zonnebril tracht hij een bekende uit te leggen waar hij zit: “Bij die Heineken parasol ga je rechts, dan iets verder bij die Palm parasol ga je weer naar rechts en dan daarachter bij die Hoegaarden parasol zitten wij”. In de verte zijn de spelers van Hoekie 2 in het water een balletje aan het hoog houden, hieruit valt af te leiden dat dit het beste reserve-elftal van Zeeland is! Het is hoog water dus nog even zwemmen en nog meer toeristen kruipen tegen elkaar op het droge. Tegen een uur of drie nemen we een moedige maar moeilijke beslissing; we gaan terug naar de caravan voor het middagdutje van de kleine meid. De goede lezer weet nu al dat dit een hels karwei wordt want…..we hebben de bolderkar bij ons. Het is slalommend uiteindelijk gelukt om de duintop te bereiken maar verdere details bespaar ik u. Provinciaal bestuurder Van Waveren wil zich profileren dus komt hij op de proppen met het onzalige plan om natuurlijke buitensportvelden om te vormen tot kunstgrasvelden. Echt weer zo’n pretentieus idee van een politiek bestuurder die altijd als laatste werd gekozen bij het uurtje gymnastiekles op de basisschool. Het plan geeft blijk van iemand die absoluut géén binding en feeling met sporten heeft. Deze man heeft zich nimmer in het zweet gewerkt op pas gemaaid gras die de neusvleugels deden tintelen. Nimmer het slik van zijn voetbalschoenen tegen een doelpaal ontdaan van Zeeuwse klei, nimmer zijn noppenzool minutieus met een mesje ontdaan van samengeklonterd modder, nimmer een heerlijke oneindige sliding gemaakt over een vochtig en modderig veld, nooit lekker gescholden op een flegmatieke ploegmaat die bij hondenweer in de rust brandschoon de kleedkamer opzocht, nimmer zijn moeder mopperend de vuile was in ontvangst zien nemen na een wedstrijd of training in de winter. Nee, niets van dat alles en ik denk dat hij eenzaam zat te studeren achter zijn boeken! Nu weet ik ook wel dat deze gedeputeerde zich baseert op een onderzoeksrapport van het provinciaal instituut voor sport “Sport Zeeland”, zodat dit verwerpelijke idee niet solistisch uit zijn koker komt, maar hij is uiteindelijk wel politiek verantwoordelijk. Trouwens, als een instituut met als motto sportpromotie een dergelijk advies geeft komt mag je je afvragen of ze de naam Sport Zeeland wel verdienen. Het is weer eens een te nadrukkelijke academische benadering van iets wat mensen met en uit plezier doen. Zorg dan ook dat dit plezier op natuurlijke wijze gehandhaafd blijft.