Op verplaatsing

Toch wint mijn nieuwsgierigheid het van de ratio dus wordt er vertrokken richting de Liefkenshoektunnel. Ik stop nog even bij bakker Dees in Zaamslag voor een zak heerlijke bolussen die dienen als geschenk voor wat kennissen in de bollenstreek. Na de Moerdijkbrug wordt het weer herkenbaar randstedelijk druk; bij Rotterdam en Den Haag zie je talloze kantoordozen met mondiale namen zoals Wagner & Partners, Cooper & Lybrand enz. enz. Temidden van deze dynamische wereld passeer ik een camion van Buuze ûût Degroe (Firma Buijze uit Groede) en dit geeft me het vertrouwelijke heimatgevoel. Ruim op tijd kom ik aan bij de platte bolleboeren van Rijnsburg die in de omgeving bekend staan als de “uien” en op de zaterdag graag enige flesjes bier naar binnen slaan. Dit beeld zal in de loop van de middag worden bevestigd door de vele kratten bier die ik buiten aanschouw. Ik verbaas me wel want bij ons mag er werkelijk geen enkele druppel buiten de kantine worden genuttigd want anders staat de KNVB zo op de stoep, ik noem dit meten met twee maten. Hoe ze het als amateurclub geflikt hebben weet ik niet maar ze hebben me daar toch een indrukwekkende accommodatie. Langs de gehele lengte van het hoofdveld is een splinternieuwe tribune gebouwd, compleet met in de clubkleuren geschilderde kuipstoeltjes, kleedkamers, secretariaat, bestuurskamer, sponsorhome e.d. Als je dit met ons vergelijkt dan krijg je spontaan een minderwaardigheidsgevoel en stelt het eigenlijk in de Lovenpolder niet meer voor dan wat verzamelde barakken. Ook hun geluidsinstallatie is fantastisch en dit bombastische bose geluid is vele malen heftiger dan de minieme klanken van ons ‘transistorradiootje’. Bij het betreden van het veld worden de spelers in twee rijen geflankeerd door pupillen uitgedost in clubkleuren en grote vlaggen. Vuurwerk en toiletpapier completeren het plaatje. Kortom zeer imponerend en dit zorgt ervoor dat de geel-zwarte thuisclub al met 1-0 voor staat zonder dat de bal nog maar één officiële omwenteling heeft gemaakt. En strakke en voorspelbare omwentelingen zal de bal kunnen maken want het veld ligt er weergaloos egaal en groen bij. Blijkbaar zijn de zandgronden niet alleen ideaal voor de bloembollenteelt! Als je dit (daar gaan we weer) vergelijkt met de zware Zeeuwse klei! Het hoofdveld is volledig omzoomd met rolreclamebakken en ook dit ziet er gelikt uit. We moeten de gebroeders Van ’t Hoff maar eens aansporen om van luxaflex ook dergelijke borden te maken. Tenslotte verliezen we ook de toss (denk ik) want een wetmatigheid is dat de thuisclub in de tweede helft altijd richting kantine wil voetballen. Hoe moeten we hier in hemelsnaam winnen denk ik bij mezelf en dit gebeurd dan ook niet. De eerste helft is aan beide kanten onthutsend slecht. Hoek werkt wel enorm hard maar laat een enorme ruimte liggen achter de verdediging en een slim steekpasje kan twee kanten op: óf wordt afgevlagd door buitenspel óf een snelle spits is er alleen vandoor met een zee van ruimte. Een kwartiertje na rust gebeurd het laatste scenario en Hoek speelt voor de zoveelste keer een verloren en machteloze wedstrijd. Het woord is nu aan bepalende beleidsmakers van de club want op deze manier lijkt het een heilloze weg te worden. Bij het verlaten van de bollenstreek beproef ik mijzelf enige verbittering en tegelijkertijd verbazing, want hoe is het toch mogelijk dat in een gebied niet groter dan de totale oppervlakte van de gemeente Terneuzen er maar liefst zes hoofdklassers bóven Hoek staan in het linkerrijtje. En het houdt in de bollenstreek maar niet op want dit jaar is er zelfs een zondaghoofdklasser bijgekomen, te weten VVSB uit Noordwijkerhout. Ergernis vreet energie dus nog even langs een strandpaviljoen in Kattuk nabij het witte kerkje voor een patat flip. Dan snel naar huis; het gebied waar patat frites wordt genoemd.