Thea voetbalt ontroerend mooi

Loek Zeegers mist het niet, dat gestuntel van de vrouwen, die meestal een voorwedstrijd speelden en het lef hadden om het veld voor de hoge heren van Hoek 1 onbespeelbaar te maken. Vrouwenvoetbal, dat associeert Loek Zeegers met sombere bespiegelingen. “Jaren oefenen en geen greintje vooruitgang boeken, kapotte velden, geploeter van vaak lelijke horken van vrouwen en dichtgespijkerde ramen van de kleedkamer (waarom eigenlijk, want zo veel moois was er niet te zien…).” Maar de somber gestemde schrijver is nu ineens verblind geraakt door de schoonheid van een plaatselijke voetbalster. Thea de Blaey heeft hem met haar verschijning zo ontroerd, dat hij plotseling het vrouwenvoetbal door een andere (hitsige) bril bekijkt. “Ik begin het plotseling te waarderen”, schrijft hij. “Voor die radicale ommekeer is maar één iemand verantwoordelijk: een prachtig stralend, verzorgd, gracieus en stijlvol meisje in de bloei van haar leven.” Thea heeft zijn hart gestolen. “Wat een verademing, zoals zij met die mooie motoriek over de velden danst.” En omdat Thea in het nationaal elftal is gekozen en binnenkort de kwalificatie voor het EK moet spelen in Florence, weet hij al wat daar gaat gebeuren. “Ik zie het al voor me, dat al die Italiaanse macho’s op hun scootertjes naar haar zullen lonken als ze daar gaat paraderen en flaneren op de Piazza del Duomo.” Het moet er ooit nog eens van komen dat Loek zelf ook afreist naar verre oorden om de verblindende solo’s van zijn heldin te aanschouwen.